با اینکه سن و سال زیادی ندارد اما ۳ سال است به آرزویش رسیده و حالا راننده اتوبوس مسافر بری شده است شغلی که با تمام وجودش از آن حرف می زند و قصد ندارد هیچ وقت بازنشسته شود.
زینت ناظمی سی ساله یکی از همان معدود زنانی است که نه به خاطر معیشت و گذران زندگی بلکه به خاطر علاقه کودکی اش کار رانندگی اتوبوس را انتخاب کرده و به قول خودش اگر باز هم به دنیا بیاید حتما دوباره راننده اتوبوس می شود.
این روزها کمتر پیدا می شوند بانوانی که شغلی را از صمیم قلب و تنها از روی علاقه انتخاب کرده باشند و آنرا ادامه بدهند هدایت اتومبیل های سنگین و پذیرفتن مسوولیت جان چندین مسافر از همان مشاغلی است که بانوان کمتر به آن تمایل پیدا دارند و شاید ورودشان به این شغل چندان دوام نداشته باشد.
اما خانم ناظمی وقتی از علاقه اش می گوید مشخص است جزو بانوانی است که رانندگی برایش مانند قرص های نیرو زا عمل می کند و پس از برگشتن از هر سرویس کاری با انرژی و انگیزه بیشتر به امور خانه رسیدگی می کند.
با این راننده خانم که قصد ندارد هیچ وقت از این کار بازنشسته شود به گفت و گو نشستیم تا از داستان راننده شدن و علاقه اش ،از سختی ها و لذت های این کار برایمان بگوید.
حیا: از ماجرای راننده شدنتان برایمان بگوید و اینکه چند سال است مشغول فعالیت هستید؟
دو سال هست که رانندگی اتوبوس را بر عهده دارم اولین سرویس هایی که داشتم از جاده خوزستان شروع شد و بعد شیراز،مشهد و حالا هم به صورت ثابت مسافران تهران را به مقصد می رسانم.
از همان کودکی با وجود اینکه پدرم به شدن مخالف این بود که خانم ها پشت فرمان اتومبیل بنشینند من رانندگی را خیلی دوست داشتم به خاطر همین عقیده هیچ وقت از طرف خانواده حمایت نشدم اما یکی از دوستانم همیشه پا به پای من آمد و همراهم بود تشویق های همسرم هم بی تاثیر نبود.
حیا: حالا چرا راننده اتوبوس مسافر بری سخت نیست رفت و آمد بین شهرهای مختلف خستگی،گرما سرما آزار دهنده نیست؟
قبل از این، مربی آموزشگاه رانندگی بودم اما نمی خواستم برای همیشه در این شغل بمانم در حالی که می خندد ادامه می دهد شاید باورتان نشود اما من رانندگی اتوبوس را صرفا به خاطر خود اتوبوس دوست دارم از علاقه ای که به این خودرو دارم هرچه بگویم کم است همین علاقه باعث ماندگاری من در این شغل شد و حاضر به عوض کردنش نیستم.
قبول دارد که هر شغلی سختی های خودش را دارد اما وقتی علاقه باشد چیزی سخت نیست علاوه بر آن به نظر من شغل ناممکنی برای خانم ها نیست کار کردن با اتوبوس اصلا سخت نیست اگر دوست داشته باشند.
حیا: همسر و فرزندانتان با این شغل مشکلی ندارند؟ به وظایف همسری و مادری با این شغل لطمه نمی خورد؟
شغل همسرم آزاد است و هیچ مشکلی با کار من ندارد برای رسیدن به این مرحله همراهم بوده است.
وظایف خانه داری را هم کنار شغلم انجام داده ام باید هم مادر باشی و هم یک راننده اما دلیل نمی شود به خاطر نوع شغل تمام ظرافت های زنانه نادیده گرفته شود من با همان ظرافت کارهای منزل و دو فرزندم را هم انجام می دهم و به قول معروف اخلاق مردانه پیدا نکرده ام.
اما خوب بسیاری از همکارهای خانم شب و روزشان شده کار با اتوبوس و قبول سرویس این باعث شده تا از کار منزل بزنند و آنطور که باید از زندگی شخصی خودشان لذت نبرند.
دوست دارم به خیلی از خانم های همکارم بگویم می شود در کنار رانندگی ظرافت داشت و وظایف خانه را هم به خوبی انجام داد.
حیا:به فضای اتوبوس برویم وقتی مسافران یک راننده خانم را می بینند که پشت رول می نشیند و قرار است آنهارا چندین کیلومتر ببرد چه عکس العملی نشان می دهند؟
عکس العمل ها جالب است بیشتر همه تعجب می کنند یکی دو ساعت اول همه کنجکاو هستند که ببینند چه می شود یک جورهایی همه سرها وسط اتوبوس است و چشم ها به راننده اما بعد از یکی دو ساعت همه خوابشان می برد و تهران پیاده می شوند.
توریست های خارجی برایشان خیلی جالب است و تعجب می کنند که در ایران زنان راننده وسایل حمل و نقل سنگین باشند با هیجان حرف می زنند و عکس می گیرند ما هم همکاری می کنیم که بدانند درایران محدودیتی نیست رانندگی ماشین های سنگین برای زنان در اروپا عادی است.
حیا: تا حالا در جاده به مشکلی برخورده اید که نتوانید حل کنید؟
نه مشکلی که نتوانم حل کنم پیش نیامده الان اتوبوس ها قدیمی نیستند ماشین های جدید کامپیوتری هستند و خیل وقتها راننده های مرد هم از بعضی موارد مطلع نیستند برای رسیدگی به آنها یک نفر همیشه در سرویس ها هست اما نهایت مشکل ترکیدگی لاستیک و یا پنچر گیری بوده که خودم انجام داده ام.
حیا: چرا رانندگی جاده را یک شغل مردانه می شناسند به خانم ها توصیه می کنید راننده شوند؟
به نظر من مردانه نیست،ما خودمان شغل ها را دسته بندی می کنیم اما شاید به این خاطر که جا افتاده مرد ساخته شده برای کار بیرون از خانه و یا به خاطر بی خوابی هایی که دارد و خستگی ها و موارد این چنین اما از نظر من مرد و زن برابر اند تعداد زن هایی که توانایی و جرات کارهای این چنین را دارند کم نیست من به آنهایی که واقعا علاقه به این کار دارند پیشنهاد می دهم وارد عمل شوند اما اگر از سر اجبار باشد زود میدان را خالی می کنند،سریع عصبانی می شوند و چیزی جز خستگی برایشان ندارد.
حیا: بزرگترین توانایی یک راننده خانم که با ماشین های سنگین کار می کند چه چیزی هست؟
اعتماد به نفس و جرات کار با ماشین سنگین و سرعت عمل بزرگترین توانایی یک خانم راننده هست تا بتواند در موقع مناسب و یا لحظه حساس تصمیم به موقع بگیرد خیلی از خانم ها اصلا فکر نشستن پشت فرمان این اتوبوس ها را هم نمی کنند چون فکر می کنند کنترل اتوبوس و یا هر ماشین سنگین دیگری سخت هست ولی به نظر من کاملا بر عکس است.
حیا: اگر یک روز پسر و دخترتان بخواهند راننده اتوبوس و جاده شوند مشکلی ندارید؟
اصلا دوست ندارم پسر و دخترم وارد این حرفه بشوند یک مادر نمی تواند شب بخوابد در حالی که بچه هایش با فرمان و دنده و در دل جاده سر و کار دارند ترجیح می دهم به علاقه های خودشان بپردازند به نظرم هیچ کدامشان این کار را انتخاب نمی کنند.
حیا: مشکلات بانوانی که شغلی مثل راننده اتوبوس دارند چیست؟
از دیدگاه خودم هیچ مشکلی وجود ندارد چون فقط به خاطر علاقه وارد این کار شدم اما وقتی با خانم های همکار روبرو می شوم تا الان هیچ کدام این علاقه من را نداشته اند و به همین خاطر خیلی چیزها آزارشان می دهد اینکه ایرادی از کارشان بگیرند و یا برخوردهایی که می بینند باعث دلسردیشان شده است و خیلی ها کلا کار را رها می کنند.
حیا: از برخوردهایی که با شما شده برایمان بگویید؟
خوب خیلی وقتها ما با رانندهای آقا مقایسه می شویم و خیلی ها صرفا چون یک خانم راننده است به کوچکترین مسائل ایراد می گیرند و حتی برخی از مسافران حاضر به سوار شدن و مسافرت با یک راننده خانم نیستند و بلیطشان را پس می دهند چندین بار اتفاق افتاده به همین راحتی…
اما برای من برخورد آقایون مهم نیست اما اگر خانمی اینطور برخورد کند دلخور می شوم چون کسی که خودش جرات انجام کاری را ندارد نباید ایراد بی مورد بگیرد.
حیا: در طول این دو سال خاطرات تلخ و شیرینی که در ذهنتان مانده برایمان بگوید.
خاطره شیرین برخورد مسافران در هر سفر است و پایان سفر و رضایت و لبخندی که بر لب دارند
و خاطر تلخ مربوط به اوایل کارم و زمانی که سرویس مشهد داشتیم و یکی از همکاران آقا که میشناختم به فاصله ۱۰ دقیقه جلوتر از من در حرکت بود در حرکت بودیم که ناگهان با اتوبوس چپ شده همکارم برخورد کردم و بسیاری از مسافران که آسیب دیده بودند و یا فوت شده بودند راننده و کمک راننده هم فوت شده بودند خیلی دردناک بود هیچ وقت فراموش نمی کنم.
حیا: و آخرین کلام…
آدم ها درهر کاری که عشق بهش داشته باشن موفق هستن حتی اگه سخت ترین کار دنیا باشه زن و مرد هم نداره فقط باید هر کسی توانایی های خودش رو باور کنه…
و اینکه امیدوارم همه راننده ها همیشه مسافرانشون رو سلامت به مقصد برسوند…
در سال 1303 خورشیدی در خانواده سید علی اکبر خیامی، مرد روحانی مشهدی،
که همیشه شال سبزی به سر می‌بست پسری به دنیا آمد که نامش را احمد گذاشتند. سید علی
اکبر از هفت سالگی احمد را به مدرسه فرستاد به این امید که درس بخواند و طبق سنت آن
روزگار، کارمند دولت و حقوق بگیر شود امّا احمد عاشق کارهای صنعتی به خصوص سر و
کلّه زدن با اتومبیل بود. همین که از مدرسه بیرون می‌آمد یک لُنگ می‌گرفت و به شست
و شوی اتومبیل‌های کوچه خیابانها می‌پرداخت و با به دست آوردن پول از این راه به
بودجه خانواده کمک می‌کرد. کمی که بزرگتر شد چند آچار و پیچ و مهره و گاز انبر خرید
و در کوچه، خیابانها تعمیرهای ساده اتومبیل را هم انجام می‌داد. بعضی‌ها ادعا
می‌کردند لنگی را که احمد خیامی در نوجوانی با آن به شستشوی اتومبیل می‌پرداخت در
خانه مجلل سه و هفت هزار متری اش واقع در انتهای زعفرانیه به چشم دیده‌اند که در
اتاقش آویزان کرده و به آن افتخار می‌کرد. امّا دیگران ادعا میکنند چنین لنگی وجود
نداشته است. امّا خاطره اتومبیل شویی‌های نوجوانی همیشه در ذهن خیامی زنده بود و او
همواره با افتخار میگفت که در سرمای زمستان مشهد گاه آن قدر روی اتومبیل‌ها کار
می‌کرد که دستهایش ترک میخورد و او ناچار میشد پیه داغ کرده روی آن بریزد تا زخم
آن التیام پیدا کند. مردان خود ساخته از این خاطره‌ها زیاد دارند و احمد خیامی مردی
خود ساخته و خاکی بود.